Με τα μάτια της ψυχής στα Τέμπη...
Πέμπτη, 27 Φεβρουαρίου 2025
Την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2025, , οι μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου της Λεοντείου Σχολής Αθηνών τίμησαν την επέτειο των Τεμπών με δραστηριότητες που είχαν οι ίδιοι οργανώσει. Με πρωτοβουλία των δεκαπενταμελών συμβουλίων, απευθύνθηκαν στους συμμαθητές και τους εκπαιδευτικούς τους, δίνοντας το στίγμα της τραγικής επετείου.
Οι μαθητές του Γυμνασίου, συγκινημένοι, άκουσαν τον πρόεδρο του δεκαπενταμελούς, Βαγγέλη Κρεμμυζά, την μαθήτρια Μαρία Βαϊοπούλου και την καθηγήτρια τους, κ. Κυριακή Κυριακουλέα, να μιλούν με αισθαντικά λόγια, περιγράφοντας τη δίψα για δικαιοσύνη, το αίσθημα ευθύνης, και την αγάπη για τον συνάνθρωπο. Εξέφρασαν την απαίτησή τους για ένα καλύτερο αύριο και ένα μέλλον που θα εγγυάται την ασφάλεια και την ευημερία.
Οι μαθητές σχημάτισαν με τις τσάντες τους τις λέξεις «Ποτέ ξανά 57» και έφτιαξαν τα πανό τους με τη λέξη «δικαιοσύνη», τα οποία ανάρτησαν σε διάφορα σημεία της αυλής. Τέλος, κράτησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων.
Οι μαθητές του Λυκείου με τα σώματά τους σχεδίασαν τις λέξεις «Δεν έχω οξυγόνο» και κράτησαν κι εκείνοι τιμητικά ενός λεπτού σιγή. Σχετικές δραστηριότητες πραγματοποιήθηκαν και σε διάφορα τμήματα στο πλαίσιο του μαθήματος των Νέων Ελληνικών.
Ένα απόσπασμα από τον λόγο της κ. Κυριακουλέα: Αν συνειδητοποιήσουμε, έστω και για μια στιγμή, το βάρος της ευθύνης που φέρουμε για τον συνάνθρωπό μας, τότε στο μέλλον θα φερόμαστε στον διπλανό μας με εντιμότητα, δικαιοσύνη και σεβασμό. Θα βρούμε τη δύναμη να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να ζητάμε συγγνώμη κοιτώντας τον άλλο καθαρά μέσα στα μάτια. Θα στεκόμαστε δίπλα στον πόνο του συνανθρώπου μας και δε θα τον προσπερνάμε βιαστικά, γιατί, όπως πάντα λέμε, δεν έχουμε και πολύ χρόνο. Η μέρα θα έρθει που θα αγωνιζόμαστε τον αγώνα του διπλανού μας, γιατί δεν υπάρχει αγώνας δικός του, δικός σου, δικός μου, αλλά «ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ!» Τότε μόνο θα μπορούμε να πούμε πως δε θα υπάρξουν άλλα τέτοια «τρένα».
Κάποιες πρόχειρες σκέψεις γι’ αυτήν τη μέρα...
Φέρνοντας στο μυαλό μου την αυριανή μέρα μνήμης των θυμάτων στα Τέμπη, η πρώτη λέξη που μου έρχεται είναι «ΆΝΘΡΩΠΟΣ». Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα, σκέφτομαι: «ΣΥΝ-ΑΝΘΡΩΠΟΣ». Τιμάμε τη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν, τιμάμε τη «ΖΩΗ» που πέταξε από μέσα τους απότομα, άδικα, βάναυσα. Τιμάμε, όμως, όχι τον «ΆΝΘΡΩΠΟ» αλλά κυρίως τον «ΣΥΝ-ΑΝΘΡΩΠΟ».
Αυτό το «ΣΥΝ» στριφογυρίζει στο μυαλό μου από παιδί. Ο συνάνθρωπός μου είναι σήμερα, ο διπλανός μου στο θρανίο, ο συμμαθητής μου, ο συμπαίκτης μου στην ομάδα ποδοσφαίρου, ο γείτονάς μου, ο συγχωριανός μου, αργότερα, ο συμφοιτητής μου κι αύριο, ο συνάδελφός μου. Μέσα σε εκείνο το μαύρο τρένο, λοιπόν, δεν ήταν κάποιοι «ΆΝΘΡΩΠΟΙ» ήταν οι «ΣΥΝ-ΑΝΘΡΩΠΟΙ» μου! Αυτούς τιμώ με τα λόγια και τις πράξεις μου. Τους ανθρώπους που μοιράζομαι μαζί τους τη ζωή. Με αυτούς ζω στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα. Αναπνέω τον ίδιο αέρα, κάνω τα ίδια όνειρα για ένα καλύτερο αύριο, γκρεμίζω και ξαναχτίζω τον κόσμο μαζί τους. Ο ένας επηρεάζει τη ζωή του άλλου. Γι’ αυτό, ό ένας πρέπει να έχει την έγνοια του άλλου! Ο καθένας μας μέσα σε αυτό το μικρό «ΣΥΝ» έχει μερίδιο ευθύνης για τη ζωή του διπλανού του, κι όχι μόνο για τη δική του, γιατί είμαστε ομάδα, σύνολο, κοινωνία. Αλλιώς, δε ζούμε... Ο ένας είναι ο καθρέφτης του άλλου.
Αν συνειδητοποιήσουμε, λοιπόν, έστω και για μια στιγμή, το βάρος της ευθύνης που φέρουμε για τον συνάνθρωπό μας, τότε στο μέλλον, – γιατί μέχρι τώρα, δυστυχώς, δεν τα έχουμε καταφέρει και τόσο καλά– θα φερόμαστε στον διπλανό μας με εντιμότητα, δικαιοσύνη και σεβασμό. Τότε, θα βρούμε τη δύναμη να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να ζητάμε συγγνώμη κοιτώντας τον άλλο καθαρά μέσα στα μάτια. Τότε θα στεκόμαστε δίπλα στον πόνο του συνανθρώπου μας και δε θα τον προσπερνάμε βιαστικά γιατί, όπως πάντα λέμε, δεν έχουμε και πολύ χρόνο... Τότε θα έρθει εκείνη η μέρα που θα αγωνιζόμαστε τον αγώνα του διπλανού μας γιατί απλά, δεν υπάρχει αγώνας δικός του, δικός σου, δικός μου αλλά «ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ!»
Ποιες εικόνες, άραγε, μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες μέσα μας απ’ αυτό το μαύρο τρένο της συμφοράς; Σίγουρα, όλοι και όλες θα πούμε αυτές που προβάλλονται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τα Κοινωνικά Δίκτυα αυτά τα δύο χρόνια. Εικόνες καταστροφικές με φωτιές, αίματα, πόνο κι απελπισία. Ούτε, λοιπόν, ένα σημάδι ελπίδας;
Νομίζω πως πάντα στο σκοτάδι κρύβεται μια μικρή αχτίδα φωτός. Μέσα στις μακάβριες εικόνες φρίκης και απελπισίας που κατακλύζουν τα Κοινωνικά Δίκτυα καθημερινά, σκαλίζοντας τη μνήμη μου, έρχονται στην επιφάνεια οι εικόνες και τα λόγια εκείνων των νεαρών αγοριών που έσωσαν τις ζωές των συνανθρώπων τους, τραβώντας με την τελευταία ανάσα τους τα κορμιά έξω από τα βαγόνια του θανάτου. Μέσα σε λίγα λεπτά, κατάφεραν το ακατόρθωτο, το απίστευτο, δίχως δεύτερη σκέψη. Αυτά τα παιδιά ήταν «Αυτή η νεολαία...» που η δική μας «σοφή γενιά» πολλές φορές βιάζεται να «στήσει στον τοίχο» κατακεραυνώνοντάς την.
Πιστεύω πως εκείνα τα δεκαπεντάχρονα παλικάρια είναι το «ΣΥΝ», εκείνα κατοικούν μέσα στον «ΣΥΝ-ΑΝΘΡΩΠΟ» τους. Αυτά μας δίδαξαν πως υπάρχει ΦΩΣ στο ΣΚΟΤΑΔΙ! Αυτά, ίσως, έχω ανάγκη να κρατήσω στη μνήμη μου από εκείνο το τρένο.
Τελειώνω τις σκέψεις μου στο σημείο αυτό με την ευχή και λαχτάρα, ως δασκάλα σας, να επιλέξετε στην ενήλικη ζωή σας τον δύσκολο δρόμο, εκείνον που θα σας αναγκάσει να σηκώσετε στις πλάτες σας το βάρος του «ΣΥΝ-ΑΝΘΡΩΠΟΥ» μοχθώντας καθημερινά γι’ αυτόν.
Τότε μόνο θα μπορούμε να πούμε πως δε θα υπάρξουν άλλα τέτοια «τρένα».
ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥΛΕΑ