-«Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της» μια φράση που έγινε κυριολεξία και απόλυτα κατανοητή μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών . Δε φτάνουν τα λόγια ούτε η σιωπή για να εκφράσω το μέγεθος της αδικίας και της θλίψης που αισθάνομαι. Αδικοχαμένες ψυχές, νέοι άνθρωποι , φοιτητές που είχαν όλη την ζωή μπροστά τους, χάθηκαν έτσι απλά. Το μέλλον αυτής της χώρας! Περίμενε πότε κανείς κάνοντας κάτι τόσο φυσιολογικό, όπως να πάρει το τρένο να εξελιχθεί σε ένα τόσο μεγάλο έγκλημα; Αποδίδοντας ευθύνες, χρηματοδοτώντας κηδείες και δίνοντας επιδόματα, ποιος θα γυρίσει; Ποια μάνα θα σταματήσει να θρηνεί; Ποιος πατέρας θα ξαναζήσει όπως πριν;
Λ.Φ.
-Ήταν βράδυ της 1ης Μαρτίου του 2023, όταν στην περιοχή των Τεμπών δύο τρένα συγκρούστηκαν μεταξύ τους (ένα εκ των οποίων επιβατικό). Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σταμάτησε ο χρόνος για πάνω από 57 άτομα, τα οποία είχαν μία ολόκληρη ζωή μπροστά τους αλλά έτυχε να βρίσκονται την συγκεκριμένη μέρα και ώρα σε αυτό το τρένο. ΕΤΥΧΕ! Θα μπορούσε να ήταν ο καθένας μας στη θέση τους… ίσως εγώ ή και εσύ. Όσοι πάλι στάθηκαν τυχεροί φέρουν τραύματα στο σώμα αλλά και στην ψυχή. Πολλοί, κλείνουν πλέον τα μάτια τους και οι εικόνες των καπνών και των ανθρώπων που φωνάζουν για βοήθεια κατακλύζουν τις σκέψεις τους. Για εμένα, ως μαθήτρια της τρίτης γυμνασίου, ήταν μια ευκαιρία. Προβληματίστηκα για την ανθρώπινη ζωή, για τις ευκαιρίες που ίσως να μην άδραξα, για τους ανθρώπους που δεν αγκάλιασα, για τα συγγνώμη που δεν ζήτησα και για τις φορές που φώναξα τη μητέρα μου ότι είναι υπερβολική και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Αν υπάρχει κάτι σίγουρο σε αυτή τη ζωή είναι ότι ερχόμαστε και κάποια στιγμή θα φύγουμε. Το ερώτημα όμως είναι… Πρόλαβες;
Β.Φ.
- Είναι κάποιες ειδήσεις, κάποια γεγονότα τόσο απίστευτα που δεν τα χωράει ο ανθρώπινος νους. Τόσο απροσδόκητα που μας σοκάρουν και μας ταράζουν σε τέτοιο βαθμό που τα σκεφτόμαστε για μέρες. Ίσως δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε το γεγονός ότι τόσα νέα παιδιά, με όνειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον τους, μπήκαν σε ένα τρένο, για να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι, που γι’ αυτά δεν θα τελειώσει ποτέ. Πως δε θα ζήσουν τα πιο όμορφά τους χρόνια, γιατί κάποιοι αμέλησαν να πράξουν το καθήκον τους. Μολονότι όφειλαν, δε φρόντισαν να είναι ασφαλές ένα μεταφορικό μέσο, με το οποίο μετακινούνται χιλιάδες άνθρωποι κάθε εβδομάδα. Έτσι, βύθισαν στο πένθος αμέτρητες οικογένειες, μια ολόκληρη χώρα… Μέσα στη γενικότερη μελαγχολία των ημερών, ας ελπίσουμε τουλάχιστο ότι οι αρμόδιοι φορείς θα αναλάβουν τις ευθύνες τους και έτσι δε θα βιώσουμε άλλη παρόμοια τραγωδία στο μέλλον. Βέβαια, οι ψυχές που «έφυγαν», δε θα ξαναγυρίσουν…
Σ.Π.
-Κι έμεινε να χαιρετά ένα τρένο που έφευγε, πατούσε πάνω στις ράγες και θαρρείς πως πετούσε για μακριά, για άλλα μέρη, για λίγο –μόνο για λίγο-. Ένα τριήμερο, τρεις μέρες διαφυγής από την καθημερινότητα, έμελλε να αποβούν μοιραίες. Μία εκδρομή, μία επιστροφή που για μερικούς διήρκησε για πάντα. Μέσα στο τρένο φοιτητές, μαθητές, παιδιά, οικογένειες, έσφυζε από ζωή, από χαρά, χωρίς να μπορεί κανείς να φανταστεί τη συνέχεια, μία συνέχεια δραματική, οδυνηρή, τραγική. Τα γέλια σύντομα θα έσβηναν, οι χαρούμενες φωνές θα σιωπούσαν και ο χρόνος θα σταματούσε. Ζωές -ανθρώπινες ζωές- χαθήκαν από αμέλεια, άραγε, αρκεί αυτή η αιτιολόγηση; Σε μία εποχή που η τεχνολογία μας επιτρέπει να διεισδύσουμε στον μικρόκοσμο και να ταξιδέψουμε στο διάστημα, σε καιρούς που μπορούμε να επικοινωνούμε με άλλους πλανήτες, είναι η αμέλεια μία λογική δικαιολογία;
Και τελικά, περίμενε στο σταθμό να δει το τρένο να φτάνει, να ακούσει τη μηχανή να σφυρίζει και τις ρόδες να τρίβονται στις ράγες. Περιμένοντας να ανταμώσει αυτούς που αγαπά, που λαχταρά να ακούσει, να αντικρίσει. Χωρίς να μπορεί να προβλέψει την άσχημη τροπή που θα έπαιρναν τα γεγονότα στη συνέχεια. Εξακολουθούσε να περιμένει, να αναμένει ένα τρένο που δεν έφτασε ποτέ…
Α.Ν.
-Πόσες ανθρώπινες ζωές μεγάλων και κυρίως μικρών χάθηκαν άδικα; Βρισκόμαστε σε μία εποχή που πλέον μπορούμε να δούμε σε ποιο φανάρι, ποια οδό και πόσο μακριά είναι ο διανομέας μας. Οι ζωές αυτών των ανθρώπων βασίζονταν σε δύο μόνο άτομα, χωρίς ιδιαίτερη τεχνολογική υποστήριξη, που δεν κατάφεραν να αντιληφθούν ότι δύο τρένα βρισκόντουσαν στην ίδια γραμμή επί 12 λεπτά.
Η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο, που τέτοια λάθη θεωρούνται αδικαιολόγητα. Αλλά αυτό που είναι ασυγχώρητο είναι ο θάνατος 57 νέων ανθρώπων, που ήταν όλοι τους στο ξεκίνημα της ζωής τους και ποτέ δεν μάθαμε τι θα μπορούσαν να προσφέρουν στον κόσμο αυτό και αν τα όνειρα τους θα γίνονταν πραγματικότητα.
Αυτό το μοιραίο βράδυ συγκρούστηκαν 2 τρένα, αλλά στην πραγματικότητα εκτροχιάστηκε η Ελλάδα.
Α.Ρ.
- 1/3/2023, μια μια μέρα που κανείς δεν θα ξεχάσει. Η Ελλάδα, όλος ο κόσμος θρηνεί για τις αθώες ψυχές που χάθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά. Πόσες οικογένειες δέχθηκαν τηλεφωνήματα ξημερώματα για να μάθουν ότι τώρα είναι ο δικός τους άνθρωπος χάθηκε η βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση στο νοσοκομείο; πως γίνεται να ξεχάσουμε τη φράση « πάμε και όπου βγει », ενώ ζούμε πλέον όπως ισχυριζόμαστε σημεία προοδευμένη κοινωνία; Οι ψυχές όλων όσων έφυγαν αξίζει να τιμηθούν. Το σημαντικότερο από όλα όμως είναι αυτό το γεγονός να μην ξεχαστεί και να γίνει μάθημα για όλους μας.
Μ.Ε.
- Θα μπορούσαν να ήταν συγγενείς, φίλοι μας η ακόμα και εμείς οι ίδιοι. Όμως δεν ήμασταν ήταν παιδιά, φοιτητές, οικογενειάρχες. Κάποιοι από αυτούς δεν πρόλαβαν καν να ξεκινήσουν τη ζωή τους. Για τους αδικοχαμένους ανθρώπους που ανάμεσα τους βρίσκονταν και μικρά παιδιά. Για όλες τις οικογένειες αυτών που χάθηκαν και θρηνούν χωρίς να προλάβουν να πουν αντίο.
Για όλους αυτούς ας μάθουμε να εκτιμάμε τις στιγμές που περνάμε με τους δικούς μας, κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο, γιατί αυτές οι οικογένειες που σήμερα θρηνούν θα επιθυμούσαν όσο τίποτε άλλο στον κόσμο ένα ακόμα λεπτό με αυτούς που έχασαν.
Ι.Χ.
-Ένα ανθρώπινο λάθος που κόστισε σε δεκάδες ανθρώπους τη ζωή τους. Πολλές οικογένειες έχασαν τα παιδιά τους, πολλοί φίλοι τους φίλους τους, τους αγαπημένους τους∙ και όλα αυτά από ένα (!) «ανθρώπινο λάθος».
«Πάμε και όπου βγει» αυτά ήταν τα λόγια που ειπώθηκαν, πριν συμβεί το μοιραίο. Πώς να πάμε πλέον;;
Φ.Κ
- Ήταν απλά μία νύχτα, όπως όλες οι άλλες και τότε ….από μια βιασύνη, ένα λάθος, μία αβλεψία ή έστω από αδιαφορία συνέβη το λάθος που στοίχισε τη ζωή σε τόσους ανθρώπους …. «Πάμε και όπου βγει» λέμε όταν ερωτευόμαστε …. όχι όταν οδηγούμε τρένο.
Ν.Ζ.
- Η Ελλάδα, η χώρα του τουρισμού, η χώρα της ιστορίας κατατρέχεται από « ανθρώπινα λάθη ». Όμως, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν λάθη, υπάρχει αδιαφορία και τεμπελιά. 57 νεκροί ζητούν δικαίωση!
Β.Κ.
-Όταν η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε να μπορούμε να δούμε ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται ο διανομέας που μας παραδίδει κάτι (φαγητά και ρούχα, συσκευές), αλήθεια πως δεν μπορούμε να δούμε ένα τρένο ; Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο!
Ι.Δ.
