Αποχαιρετώντας τον Διονύση Σαββόπουλο

Η είδηση του θανάτου του Διονύση Σαββόπουλου βύθισε την Ελλάδα σε βαθιά συγκίνηση. Μια Ελλάδα που δεν ξέχασε ακόμα να συγκινείται. Να τιμά τους Ποιητές της. Και όχι να τους αποκαθηλώνει.

Ωραίος σα μύθος. Με μια ακριβή στιχουργική, μια ποίηση επιτακτική και αιμάσσουσα, αποτελεί έναν από τους μύθους της νεότερης τραγουδοποιίας μας. Από το «Φορτηγό», αυτές τις πρωτόλειες «ασκήσεις φυσικής αναπνοής», με τους Μάγους, την Ζωζώ, τα μπουλούκια, τις μαϊμούδες και την αγέραστη Συννεφούλα, αμέσως νιώσαμε «ότι κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ». Κι ήρθε μετά το «Περιβόλι», ο «Μπάλλος», το «Βρώμικο ψωμί», η «Ρεζέρβα», τα «Τραπεζάκια έξω», το αιρετικό «Κούρεμα»… Καθόρισε όσο λίγοι την πνευματική μας ταυτότητα έφυγε, αφήνοντας πίσω του έργο που θα αντηχεί για πάντα. Δεν υπήρξε απλώς ο πρώτος τραγουδοποιός στην ιστορία του εγχώριου τραγουδιού μας. Ήταν καθρέφτης μιας ολόκληρης εποχής, που ύμνησε με έρωτα την Ελλάδας, με τη γλώσσα της Ποίησης και της αλήθειας.

Με μια «τυφλή εκ γενετής αιμορραγία», ταξίδεψε «στο υπόγειο νησί των Ποιητών», κατάφερε να παντρέψει τη ροκ, τη λαϊκή και τη λόγια παράδοση, να κάνει τη ευφάνταστη σάτιρα τραγούδι και τη διαμαρτυρία μελωδία. Διατρέχοντας τους δίσκους του, ξεφυλλίζουμε τα κεφαλαία της Ιστορίας της μεταπολεμικής Ελλάδας. Οι λέξεις του έγιναν φωνή για γενιές που αναζητούσαν ελευθερία, νόημα και ελπίδα.

Η αποδημία του Διονύση Σαββόπουλου σηματοδοτεί την έννοια του Εθνικού πένθους. Η παρουσία του θα παραμείνει αισθητή στων Ελλήνων τις κοινότητες, στις πλατείες, στους δρόμους, στις κιθάρες, στις παρέες που γράφουν ιστορία. Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν έφυγε· συνεχίζει να ζει μέσα από τις ιστορίες του, εκεί όπου οι λέξεις του έγιναν ψυχή και οι νότες του παρηγοριά. Ενας άγγελος-εξάγγελος που έστησε το κρεβάτι του πίσω απ’την αγορά…

Το τραγούδι του θα συνεχίσει να αντηχεί στον χρόνο· να πολιτικοποιεί γενιές και γενιές. Η φωνή του θα ανοίγει δρόμους όπου η ανάγκη για ελευθερία, για αλήθεια, για κοινωνική συνείδηση θα ξυπνά.

Νιόνιο μας καλό σου ταξίδι στο φως. Ταπεινά ευχαριστούμε βαθιά για το φως που χάρισες σε τόσες γενιές. Η Συννεφούλα σου θα χαμογελάει πια δακρυσμένη. Κι αφού δεν έχεις νέα ευχάριστα να πεις, καλύτερα να μην μας πεις κανένα…


Δημήτριος Πατώκος
Καθηγητής Φιλολογίας Λεοντείου Σχολής Νέας Σμύρνης